Amannia(-escarlatino)
Ammannia coccinea
Lythraceae
Nom en français : Ammannia écarlate.
Descripcioun :Aquesto planto fourestiero trachis dins li risiero de Camargo mounte flouris l'estiéu. L' amannia-escarlatino es uno planto de l'an que fai de pichòti flour roujo escarlatino e douno un boursèu de 3 à 5 mm. Li fueio, emé de pichòtis auriheto, soun en long emé uno costo que se vèi bèn. Planto vengudo emé lou ris, sèmblo pas trop lou geina pèr crèisse.
Usanço :Couneissèn pas d'usanço particuliero pèr aquelo planto. Escriéure au site se n'en sabès mai.
Port : Erbo
Taio : 5 à 80 cm
Fueio : óupousado
Tipe bioulougico : Teroufite
Cicle bioulougico : Planto de l'an
Gènre : Ammannia
Famiho : Lythraceae
Ordre : Myrtales
Coulour de la flour :
Roso
Petalo : 6
Ø (o loungour) flour : 2 à 3 mm
Flourido :
Estiéu - Autouno
Sòu : Na Cl
Autour basso e auto : 0 à 20 m
Aparado : Noun
Remarco : Planto envahissènto
Juliet à óutobre
Liò : Risiero
- Palun
Estànci : Mesoumediterran
Couroulougi : Óurigino Neoutroupicalo
Ref. sc. : Ammannia coccinea Rottb., 1773
Grando-amoureto
Briza maxima
Poaceae Graminaceae
Àutri noum : Pan-de-passeroun, Pan-de-tourdre.
Noms en français : Grande Amourette, Grande brize.
Descripcioun :La grando-amoureto trachis dins li relarg safrous, adounc majamen en Prouvènço séusouso. Li fueio an ges de péu e la lengueto èi pulèu longo, fai mai de 2 mm. Se recounèis à si gròssis espigo, de 7 à 20 flour, que pendoulon .
Usanço :F. Couplan (op.cit., p. 114) raporto qu'en Bousnìo es esta fa de bouiaco e de galeto emé li gran.
Port : Erbo
Taio : 10 à 60(80) cm
Fueio : costo paralèlo
Tipe bioulougico : Teroufite
Cicle bioulougico : Planto de l'an
Gènre : Briza
Famiho : Poaceae
Famiho classico : Graminaceae
Ordre : Poales
Coulour de la flour :
Verdo
Petalo : ges
Ø (o loungour) enflourejado : 11 à 40 cm
Flourido : Printèms
Sòu : Si
Autour basso e auto :
Pancaro entresigna
Aparado : Noun
Mai à jun
Liò : Terraire safrous
- Tepiero seco
- Camin
Estànci : Termoumediterran à Coulinen
Couroulougi : Subretroupicau
Ref. sc. : Briza maxima L., 1753